- Geschreven door Jürgen Peeters
Beste Dina,
In de Ideale Wereld vertelde je met enige schroom dat je vorig jaar besloot je kinderen geen Sintcadeautjes te geven. Ze hadden het zo ‘uitgehangen’, dat ze geen cadeautjes verdienden. Zo zette je jezelf als ouder uit de wind, want het was niet jij die de kinderen strafte, maar de Sint. Zelfs de app van de Sint speelde het spel mee.
Er was verbazing en applaus. En er was niet goed weten hoe we daar nu op moeten reageren. Is het dapper om zo ‘consequent’ te zijn? Is dit machtsmisbruik? Moeten we nu eindelijk kinderen weer wat meer gaan straffen?
Kinderen kunnen ons natuurlijk behoorlijk op de proef stellen. Niet intentioneel, maar gewoon omdat het kinderen zijn. Ze zijn onaf, onvolwassen en stellen van daaruit bij regelmaat ‘ongewenst gedrag’ (althans voor ons). Het menselijke brein doet er 25 jaar over om uit te rijpen. Mensenkinderen zijn een kwart van hun leven erg afhankelijk van volwassen mensen die hen moeten helpen uitgroeien tot zelfbewuste en zelfstandige volwassenen.
Wat ik vooral zag, was een radeloze en machteloze moeder. Je houdt van je kinderen en weet niet hoe je greep kan krijgen op hun gedrag. Je zet de grove middelen in, maar moet dan vaststellen dat het niet werkt. Hun gedrag is niet veranderd, gaf je schoorvoetend toe. Maar het is zo moeilijk twee van die jonge kerels te helpen hun overdaad aan energie in goeie banen te leiden.
De hoeveelheid macht die we gebruiken, weerspiegelt de onmacht die we niet erkennen. En daar zit een mooie sleutel. Bij regelmaat voelen we ons machteloos ten aanzien van onze kinderen. Omdat we veel minder controle hebben over het opvoedingsgebeuren dan dat we zouden willen. Het zijn zichzelf ontwikkelende wezens, waartoe we ons met vallen en opstaan te verhouden hebben.
Ik zou je zo toewensen dat je eens langskwam bij één van de 60 collega’s uit het netwerk afgestemd opvoeden. Of eens langsging in één van de Huizen van het Kind in Vlaanderen. Dat eens iemand echt naar je luistert. Je machteloosheid ziet en normaliseert. Iemand die je helpt werkelijk achter het gedrag van je kinderen te kijken. Jou helpt te vertrouwen op je eigen autoriteit zonder te gaan dreigen of manipuleren. Jonge kinderen kan je met een beetje geweld nog in de hoek zetten. Als ze tiener worden zetten ze jou in de hoek. We kunnen maar beter zo jong mogelijk beginnen werkelijk contact te maken met onze kinderen. Te begrijpen wat hen beweegt. Te onderzoeken wat het ons zo moeilijk maakt een richtinggevende autoriteit voor hen te zijn en liefdevol te begrenzen. Dat zou ons werkelijk een stapje dichter brengen naar een ideale wereld.
Warme groet,
Jürgen Peeters
Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
- Geschreven door Jürgen Peeters
Niet alleen in de kinderopvang, maar ook in andere sectoren en in gezinnen blijven we vasthangen aan verouderde opvattingen over kinderen en opvoeding.
Door Lynn Geerinck en Jürgen Peeters
Sinds maandag 7 december loopt er bij de krant Het Laatste Nieuws een artikelenreeks over wantoestanden binnen de kinderopvang en de laksheid van ingrijpen vanuit de subsidiërende overheid.
De artikelenreeks heeft zijn doel niet gemist. Enerzijds vanuit de sector zelf, anderzijds vanuit de publieke opinie komen er veel reacties op gang. Niemand leest graag over misbruik en verwaarlozing bij kinderen, zeker niet als het plaatsvindt in een context waar nietsvermoedende ouders hun kind vol vertrouwen achterlaten. En ondanks het feit dat het maar om een zeer klein percentage (ernstige) misdrijven gaat, kan en mag dit anno 2020 niet meer getolereerd worden.
- Geschreven door Jürgen Peeters
Zoals een generator stroom opwekt, zo kan in een klas leer-kracht worden opgewekt. De kwaliteit van aandacht en de interactie tussen leraar en leerling bepalen hoeveel leer-kracht er gegenereerd wordt. Door de aandacht te richten op wie we zijn en waarvoor we zijn samengekomen, wordt een klas een ‘generatieve ruimte’; een plek waar we samen tot leren komen. De kracht om te leren zit in iedereen die aanwezig is in die ruimte. De leraar gaat voor in het leren en faciliteert het leerproces. Hij weet hoe het is om iets niet te weten en te vertoeven in onzekerheid en onvermogen. Hij of zij kent als geen ander het worstelen met wat er te leren valt. Als het goed zit, zijn de rollen van leraar en leerling inwisselbaar. Beiden leren van elkaar.
