Als we naar ons kind kijken dan is het beeld dat we zien vaak vervormd. Door onze eigen projecties, kwetsuren, verlangens. We zien ons kind niet voor wie het écht is. Om écht op onze kinderen te kunnen afstemmen en weten wat ze nodig hebben, moeten we hen eerst kunnen zien voor wie ze zijn. En omdat te kunnen, moeten we duidelijk krijgen waar onze ogen, onze geest en ons hart vertroebeld zijn. We zien ons kind maar kijken ook in de spiegel. Zelfhaat, taboes, oordelen, angsten, kwetsuren, behoeftes van onszelf die dichtgestopt zitten... Kunnen dan erg in de weg zitten. We gaan ons kind inkleuren met waar we zelf nog mee rondlopen. We willen ons kind beschermen tegen wat onszelf is overkomen. We willen ons kind die ouder geven die we nooit hebben gekregen.

“Waar eindig ik en begint mijn kind” is een vraag die ik als PRI therapeute in mijn eigen praktijk Atelier-U meeneem in het proces met cliënten. Maar ook als mama stel ik me die vraag elke dag weer: “wat zie ik nu?”. “Zie ik nu mijn kind of mezelf in hun spiegel?”. Soms geeft mijn kind het mij ook terug: “mama, dat is niet wie ik ben”. Ik probeer me steeds weer af te stemmen op mezelf en me van daaruit te verbinden met mijn kind, met mijn cliënt, met de wereld... Dat is waar ik het verschil probeer te maken.